I complain about time to Time itself—
To the place where one longed to arrive but never did.
To the place where some arrived without ever moving,
And others journeyed for years yet never reached.

I complain about time to its ruler—
To the place where one had plenty and spent freely,
While another, with nothing, withdrew into solitude.

Here I wash my eyes with patience and wait—
But I will not let my waiting turn into longing and regret…

من از دست زمانه به زمان شکایت می برم
به آنجا که انسانی انتظار رسیدن کشید و هیچگاه نرسید.
به آنجا که بودند کسانی که نرفته رسیدند و بودند کسانی که سال ها در حرکت و اما نمی رسیدند.
من از دست زمانه به فرمانروایش شکایت می برم
به آنجا که کسی داشت و خرج کرد و کسی که نداشت در تنهایش خلوت کرد.
من اینجا چشم می شویم و انتظار می کشم
اما نمی گذارم انتظارم به آرزو و حسرت تبدیل شود…
سید حسین رضوی نسب 1404.02.13